21 jaar? Meer zelfs. Het is meer dan 21 jaar geleden dat Zus voor het laatst haar schoenen uitdeed en onder de bank schoof, haar sportschoenen aandeed en haar zoon en man tot-straks-kuste en de deur heel zachtjes achter zich dichttrok. Ze wilde haar zoon niet wakker maken.
Ze kwam nooit meer thuis.
Nu is het 21 jaar later en vraag ik me af: kan dat eigenlijk wel, rouw die volwassen wordt? Het is in ieder geval anders dan in het begin. In het begin renden die laatste dagen van haar leven door mijn hoofd. Eindeloos draaiden de gedachten daaraan rondjes in mijn hersenpan en in mijn lijf. Opnieuw en opnieuw herhaalden we tegen elkaar wat er was gebeurd, wat ze had gezegd en wat ze misschien had gedacht. Wat we hadden gewenst dat er zou gebeuren. Wat onvermijdelijk bleek te zijn. Haar laatste dagen leken de belangrijkste. Het belangrijkste van alles.
Daarna was het wennen aan alle momenten waar ze eigenlijk bij had moeten zijn. Verhuizen, verjaardagen, feestdagen, vakanties. Verbaasd keken we elkaar aan. Waar was ze gebleven?
En er kwamen eindeloos veel momenten waarop ik haar had willen bellen om even bij te praten. Om te horen hoe zij daarover dacht. Om mijn herinneringen aan die van haar te toetsen. Om iets af te spreken voor komend weekend. Om te horen hoe het met haar was, en met de zoon en de man.
Weer later kwamen de herinneringen aan daarvoor. Van al die jaren gedeeld leven. Aan samen op de achterbank naar Frankrijk; de beenruimte die gevuld was met stripboeken. Aan tennissen op het schoolplein en het dak op klimmen om de bal te zoeken. Dat durfde zij natuurlijk en ik alleen met haar aanmoediging. Aan haar onafgebroken telefoongesprekken met de grijze vaste telefoon in de hal met Sterre, haar beste vriendin. Aan toen ze op kamers ging en ik kwam logeren in Den Haag en we samen naar het strand fietsten, met een literfles cola onder de snelbinders en het gevoel dat nu alles mogelijk was. Aan toen ze haar rijbewijs had en we eindeloos door de Schilderswijk rondjes reden op zoek naar een parkeerplek waar ze wél in durfde.
Het is een grote brij in mijn hoofd met al die herinneringen. En als je er even voor gaat zitten, worden het alleen maar meer.
Gelukkig maar. Dat is er nog wel.
De afgelopen tijd heb ik heel veel van die herinneringen getekend en inmiddels hebben ze een plekje gekregen in het boek. Kijk je mee in mijn schetsboek?
Over Zoeken naar Zus
Illustrator Jenny Lindhout schrijft en tekent over het verlies van haar zus. Deze verhalen bundelt ze samen met illustraties tot een boek. Op dit blog vertelt ze over de dingen er omheen. Over het maken van het boek, het maken van de illustraties daarvoor, maar ook over rouw en herinneringen die niet in het boek passen. Lees mee en misschien herken je er iets in van je eigen ervaringen? Laat je het me weten onder deze blog?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven?
Meld je aan;
je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je
hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig?
Kijk dan op haar website.
21 jaar; de rouw is volwassen geworden
21 jaar? Meer zelfs. Het is meer dan 21 jaar geleden dat Zus voor het laatst haar schoenen uitdeed en onder de bank schoof, haar sportschoenen aandeed en haar zoon en man tot-straks-kuste en de deur heel zachtjes achter zich dichttrok. Ze wilde haar zoon niet wakker maken.
Ze kwam nooit meer thuis.
Nu is het 21 jaar later en vraag ik me af: kan dat eigenlijk wel, rouw die volwassen wordt? Het is in ieder geval anders dan in het begin. In het begin renden die laatste dagen van haar leven door mijn hoofd. Eindeloos draaiden de gedachten daaraan rondjes in mijn hersenpan en in mijn lijf. Opnieuw en opnieuw herhaalden we tegen elkaar wat er was gebeurd, wat ze had gezegd en wat ze misschien had gedacht. Wat we hadden gewenst dat er zou gebeuren. Wat onvermijdelijk bleek te zijn. Haar laatste dagen leken de belangrijkste. Het belangrijkste van alles.
Daarna was het wennen aan alle momenten waar ze eigenlijk bij had moeten zijn. Verhuizen, verjaardagen, feestdagen, vakanties. Verbaasd keken we elkaar aan. Waar was ze gebleven?
En er kwamen eindeloos veel momenten waarop ik haar had willen bellen om even bij te praten. Om te horen hoe zij daarover dacht. Om mijn herinneringen aan die van haar te toetsen. Om iets af te spreken voor komend weekend. Om te horen hoe het met haar was, en met de zoon en de man.
Weer later kwamen de herinneringen aan daarvoor. Van al die jaren gedeeld leven. Aan samen op de achterbank naar Frankrijk; de beenruimte die gevuld was met stripboeken. Aan tennissen op het schoolplein en het dak op klimmen om de bal te zoeken. Dat durfde zij natuurlijk en ik alleen met haar aanmoediging. Aan haar onafgebroken telefoongesprekken met de grijze vaste telefoon in de hal met Sterre, haar beste vriendin. Aan toen ze op kamers ging en ik kwam logeren in Den Haag en we samen naar het strand fietsten, met een literfles cola onder de snelbinders en het gevoel dat nu alles mogelijk was. Aan toen ze haar rijbewijs had en we eindeloos door de Schilderswijk rondjes reden op zoek naar een parkeerplek waar ze wél in durfde.
Het is een grote brij in mijn hoofd met al die herinneringen. En als je er even voor gaat zitten, worden het alleen maar meer.
Gelukkig maar. Dat is er nog wel.
De afgelopen tijd heb ik heel veel van die herinneringen getekend en inmiddels hebben ze een plekje gekregen in het boek. Kijk je mee in mijn schetsboek?
Over Zoeken naar Zus
Illustrator Jenny Lindhout schrijft en tekent over het verlies van haar zus. Deze verhalen bundelt ze samen met illustraties tot een boek. Op dit blog vertelt ze over de dingen er omheen. Over het maken van het boek, het maken van de illustraties daarvoor, maar ook over rouw en herinneringen die niet in het boek passen. Lees mee en misschien herken je er iets in van je eigen ervaringen? Laat je het me weten onder deze blog?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven? Meld je aan; je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan op haar website.