Deze zomer was het een beetje zoeken op de verjaardag en op de sterfdag van Zus. Er is geen graf meer om naartoe te gaan. De begraafplaats besloot dat stuk grond voor iets anders te gebruiken en we konden Zus verplaatsen of meenemen. Ik moest een andere plek verzinnen om aan haar te denken. En die bleek gelukkig heel dichtbij, want zelfs ons huis waar ze nooit geweest is, heeft ze wel gezien. Daar schreef ik over.
‘Alleen de ogen van Zus hebben de vloer van ons nieuwe huis geraakt.
We hadden de sleutel nog niet toen zij toevallig langs de buitenwijk kwam die de onze zou worden en besloot te gaan kijken. Ze zag het hoekhuis zoals wij het de eerste keer zagen. Niet.
De wijk was begin jaren ‘90 gebouwd en als reactie op de donkerbruine jaren ‘80 helemaal wit. Oudere bewoners vonden dat mooi en dachten aan de huizen van hun Griekse en Spaanse vakanties. Voor mij voelde het als misplaatst, behalve misschien midden in de zomer als de lucht strakblauw zou zijn.
Het was de vorige bewoner gelukt om een enorm tiny forest in de tuin te laten groeien. Bomen, heesters en klimop groeiden door elkaar heen en het gonsde en kwetterde alsof je niet in de stad was. Ik had Zus al verteld over het zijraam met uitzicht op het groen, het ronde dak, het dakterras waar je de Dom nog net kon zien maar niet meer zou kunnen horen, de open keuken zonder plek voor onze grote eettafel, de school aan het eind van de straat waar de kinderen zelf naartoe zouden gaan lopen en de lelijke witte plavuizen.
Zus controleerde schichtig of niemand haar zag en stapte toen het groen in. Ze wrong zich tussen de struiken door. Ze had goed gegokt en keek door het zijraam naar binnen; witte plavuizen zo ver ze kon kijken. Ze zou binnenkort helpen met het leggen van houten planken.
Die avond ging ze nog even sporten, daarna wilde ze me bellen. Dat hoorde ik later van mama die haar nog had gesproken in het ziekenhuis, voordat ze in slaap werd gebracht.
Drie weken later, toen het afscheid van Zus achter de rug was, verhuisden we en bleek de woningbouwvereniging alle bomen rond het huis tot aan de grond toe te hebben afgezaagd. Het huis stond daar stralend wit te zijn tegen de zomerblauwe lucht. Zoveel opgewektheid voelde ongepast en de grote, kale ramen keken ons wantrouwig aan. Eenmaal binnen voelden we ons als in een aquarium. Voorbijgangers keken nieuwsgierig naar binnen naar ons, de nieuwe jonge buren. In de tuin waren de in elkaar verstrengelde boomwortels in de aarde achtergebleven. We konden geen schep de grond in krijgen; er konden geen nieuwe wortels meer bij. Ook niet die van ons. De witte plavuizen bleven lang onbedekt.’
Als ik nu naar onze houten vloer kijk, denk ik aan Zus en hoe blij ze geweest zou zijn dat we die hebben.
En jij?
Waar denk jij aan de mensen die je moet missen? Laat je het me weten?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven?
Meld je aan;
je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je
hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig?
Kijk dan op haar website.
Als er geen graf meer is om naartoe te gaan
Deze zomer was het een beetje zoeken op de verjaardag en op de sterfdag van Zus. Er is geen graf meer om naartoe te gaan. De begraafplaats besloot dat stuk grond voor iets anders te gebruiken en we konden Zus verplaatsen of meenemen. Ik moest een andere plek verzinnen om aan haar te denken. En die bleek gelukkig heel dichtbij, want zelfs ons huis waar ze nooit geweest is, heeft ze wel gezien. Daar schreef ik over.
‘Alleen de ogen van Zus hebben de vloer van ons nieuwe huis geraakt.
We hadden de sleutel nog niet toen zij toevallig langs de buitenwijk kwam die de onze zou worden en besloot te gaan kijken. Ze zag het hoekhuis zoals wij het de eerste keer zagen. Niet.
De wijk was begin jaren ‘90 gebouwd en als reactie op de donkerbruine jaren ‘80 helemaal wit. Oudere bewoners vonden dat mooi en dachten aan de huizen van hun Griekse en Spaanse vakanties. Voor mij voelde het als misplaatst, behalve misschien midden in de zomer als de lucht strakblauw zou zijn.
Het was de vorige bewoner gelukt om een enorm tiny forest in de tuin te laten groeien. Bomen, heesters en klimop groeiden door elkaar heen en het gonsde en kwetterde alsof je niet in de stad was. Ik had Zus al verteld over het zijraam met uitzicht op het groen, het ronde dak, het dakterras waar je de Dom nog net kon zien maar niet meer zou kunnen horen, de open keuken zonder plek voor onze grote eettafel, de school aan het eind van de straat waar de kinderen zelf naartoe zouden gaan lopen en de lelijke witte plavuizen.
Zus controleerde schichtig of niemand haar zag en stapte toen het groen in. Ze wrong zich tussen de struiken door. Ze had goed gegokt en keek door het zijraam naar binnen; witte plavuizen zo ver ze kon kijken. Ze zou binnenkort helpen met het leggen van houten planken.
Die avond ging ze nog even sporten, daarna wilde ze me bellen. Dat hoorde ik later van mama die haar nog had gesproken in het ziekenhuis, voordat ze in slaap werd gebracht.
Drie weken later, toen het afscheid van Zus achter de rug was, verhuisden we en bleek de woningbouwvereniging alle bomen rond het huis tot aan de grond toe te hebben afgezaagd. Het huis stond daar stralend wit te zijn tegen de zomerblauwe lucht. Zoveel opgewektheid voelde ongepast en de grote, kale ramen keken ons wantrouwig aan. Eenmaal binnen voelden we ons als in een aquarium. Voorbijgangers keken nieuwsgierig naar binnen naar ons, de nieuwe jonge buren. In de tuin waren de in elkaar verstrengelde boomwortels in de aarde achtergebleven. We konden geen schep de grond in krijgen; er konden geen nieuwe wortels meer bij. Ook niet die van ons. De witte plavuizen bleven lang onbedekt.’
Als ik nu naar onze houten vloer kijk, denk ik aan Zus en hoe blij ze geweest zou zijn dat we die hebben.
En jij?
Waar denk jij aan de mensen die je moet missen? Laat je het me weten?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven? Meld je aan; je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan op haar website.