Heel langzaam, in pieterpeuterige kleine stapjes verdwijnen er stukjes van Zus uit mijn geheugen. Ik kan me nog het gevoel herinneren die haar geur bij mij opriep. De geur zelf is verdwenen. Haar stem kan ik me alleen nog herinneren in sommige woorden. Gozer. Meis. Jen. Ook haar handen zijn verdwenen. Onze handen leken op elkaar. Ooit. Inmiddels zijn mijn handen 22 jaar verder. Ze hebben butsen, rimpels, vouwen, aderen en vlekken. Het zijn míjn handen, niet die van haar. Weer een stukje van Zus dat verdwijnt. En zo wordt ze langzaam maar zeker steeds kleiner. Zo klein dat ze in mijn zak past en overal mee naartoe gaat.
Haar handen stonden ooit op het omslag van het Sociaal Jaarverslag van de Hogeschool voor Economie & Management. Dat is jaren geleden. Voordat het world wide web gevuld was, maakte ik foto’s. Veel foto’s. Ik had ordners vol met alfabetische tabbladen tussen de fotovellen. Van de A van appel, naar de B van boom tot de Z van zus. Wanneer ik een beeld nodig had voor mijn ontwerp- of illustratiewerk, dan bladerde ik door mijn ordners. En zo verscheen onze huisraad en mijn familie op posters, folders en boekjes. Vaak tekende ik mensen of spullen na, of gebruikte ik de foto. Mijn lief haalt op een presentatiemap een vel uit de fax (ja, ja, zo lang geleden was het). Mijn kinderen waren jarenlang het gezicht van een samenwerkingsverband. En mijn moeder zat bij een kerstdiner aan tafel op een adventskalender. En de handen van Zus verschenen op het Sociaal Jaarverslag. Dat weet ik nog wel. Maar die foto van haar handen, waar was die gebleven?
Dit jaar maken we de zolder leeg. En daar tussen foto’s, kaarten, briefjes en tekeningen vind ik dé foto. Ik weet dat het haar handen zijn. Ik zie het. Ik bijt mijn nagels af, Zus niet. Het zijn haar handen. Zó vertrouwd, zó Zus. Maar ook, zó zoonlief. Dat is de grootste verrassing. Onze zoon heeft precies haar handen. Precies. Kijk maar.
Haar handen zijn al die jaren gewoon bij me geweest. Dichtbij. Ze lagen op mijn bank, op de kat en in het bakje chips op vrijdagavond. Zó vertrouwd. Zó Zus. Zó zoon.
Wat herken jij van je gemiste in anderen? Laat het hieronder weten of stuur me een bericht.
Ps. 15 juni was de geboortedag van Zus. Bekijk hier de foto’s van toen ze zes werd; we liepen samen in een margrietenveld. En lees wat ik nooit ben vergeten. En Zus hoort daarbij.
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven?
Meld je aan;
je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je
hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig?
Kijk dan op haar website.
Ik heb de handen van Zus teruggevonden
Heel langzaam, in pieterpeuterige kleine stapjes verdwijnen er stukjes van Zus uit mijn geheugen. Ik kan me nog het gevoel herinneren die haar geur bij mij opriep. De geur zelf is verdwenen. Haar stem kan ik me alleen nog herinneren in sommige woorden. Gozer. Meis. Jen. Ook haar handen zijn verdwenen. Onze handen leken op elkaar. Ooit. Inmiddels zijn mijn handen 22 jaar verder. Ze hebben butsen, rimpels, vouwen, aderen en vlekken. Het zijn míjn handen, niet die van haar. Weer een stukje van Zus dat verdwijnt. En zo wordt ze langzaam maar zeker steeds kleiner. Zo klein dat ze in mijn zak past en overal mee naartoe gaat.
Haar handen stonden ooit op het omslag van het Sociaal Jaarverslag van de Hogeschool voor Economie & Management. Dat is jaren geleden. Voordat het world wide web gevuld was, maakte ik foto’s. Veel foto’s. Ik had ordners vol met alfabetische tabbladen tussen de fotovellen. Van de A van appel, naar de B van boom tot de Z van zus. Wanneer ik een beeld nodig had voor mijn ontwerp- of illustratiewerk, dan bladerde ik door mijn ordners. En zo verscheen onze huisraad en mijn familie op posters, folders en boekjes. Vaak tekende ik mensen of spullen na, of gebruikte ik de foto. Mijn lief haalt op een presentatiemap een vel uit de fax (ja, ja, zo lang geleden was het). Mijn kinderen waren jarenlang het gezicht van een samenwerkingsverband. En mijn moeder zat bij een kerstdiner aan tafel op een adventskalender. En de handen van Zus verschenen op het Sociaal Jaarverslag. Dat weet ik nog wel. Maar die foto van haar handen, waar was die gebleven?
Dit jaar maken we de zolder leeg. En daar tussen foto’s, kaarten, briefjes en tekeningen vind ik dé foto. Ik weet dat het haar handen zijn. Ik zie het. Ik bijt mijn nagels af, Zus niet. Het zijn haar handen. Zó vertrouwd, zó Zus. Maar ook, zó zoonlief. Dat is de grootste verrassing. Onze zoon heeft precies haar handen. Precies. Kijk maar.
Haar handen zijn al die jaren gewoon bij me geweest. Dichtbij. Ze lagen op mijn bank, op de kat en in het bakje chips op vrijdagavond.
Zó vertrouwd.
Zó Zus.
Zó zoon.
Wat herken jij van je gemiste in anderen? Laat het hieronder weten of stuur me een bericht.
Ps. 15 juni was de geboortedag van Zus. Bekijk hier de foto’s van toen ze zes werd; we liepen samen in een margrietenveld. En lees wat ik nooit ben vergeten. En Zus hoort daarbij.
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven? Meld je aan; je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan op haar website.