Van iets maken, word ik altijd blij. Zelfs als het over mijn dode zus gaat.
Foto: Martine Sprangers
Ik ben dus een maker. Altijd al geweest. Vanaf dat ik klein ben, teken en schrijf ik, maak ik poppenkleertjes, ben ik aan het pottenbakken, weven, spinnen, breien, toneel spelen, timmeren, fotograferen, tuinieren en meer. Op de kleuterschool zei ik altijd dat mijn moeder jarig was, want dan mocht je een tekening maken. Dat ging niet héél lang goed (-;
Dat tekenen is wel gebleven. Ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt.
In 2001, toen we beiden jonge moeders waren, overleed na een ziekbed van 10 dagen mijn enige zus. Ze was 37 jaar en moeder van een zoon van nog geen anderhalf. Ik was 35 jaar en kon alleen nog maar huilen. Als ik wakker werd, als ik het ontbijt voor mijn kinderen maakte, als ik de was in de machine deed, als ik de was aan de lijn hing, als ik de boontjes in de pan deed, als ik mijn ouders zag of sprak en als ik mijn kinderen naar bed bracht.
Na vijf dagen huilen, vroeg mijn zoon of ik kon stoppen. Dat deed ik.
En daarna deed ik wat ik altijd doe: iets maken. Als ik niet meer weet hoe het verder moet, dan ga ik schrijven. En dat bleef ik doen. 20 jaar. Niet elk jaar en meestal niet heel lang. Genoeg om de boel in mijn hoofd op orde te krijgen. Genoeg om mijn zus bij me te houden. In de piepkleine verhaaltjes is zij de piepkleine zus in mijn zak.
Van al deze verhaaltjes wil ik een boek maken. En omdat ik een maker ben, maak ik er natuurlijk beeld bij. In dit blog neem ik je mee bij het maken van beeld en tekst. En bij de rouw. Zelfs na 20 jaar.
Jenny Lindhout
En jij?
Heb jij jouw rouw op een speciale manier vormgegeven?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven?
Meld je aan;
je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je
hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig?
Kijk dan op haar website.
Van iets maken, word ik altijd blij. Zelfs als het over mijn dode zus gaat.
Foto: Martine Sprangers
Ik ben dus een maker. Altijd al geweest. Vanaf dat ik klein ben, teken en schrijf ik, maak ik poppenkleertjes, ben ik aan het pottenbakken, weven, spinnen, breien, toneel spelen, timmeren, fotograferen, tuinieren en meer. Op de kleuterschool zei ik altijd dat mijn moeder jarig was, want dan mocht je een tekening maken. Dat ging niet héél lang goed (-;
Dat tekenen is wel gebleven. Ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt.
In 2001, toen we beiden jonge moeders waren, overleed na een ziekbed van 10 dagen mijn enige zus. Ze was 37 jaar en moeder van een zoon van nog geen anderhalf. Ik was 35 jaar en kon alleen nog maar huilen. Als ik wakker werd, als ik het ontbijt voor mijn kinderen maakte, als ik de was in de machine deed, als ik de was aan de lijn hing, als ik de boontjes in de pan deed, als ik mijn ouders zag of sprak en als ik mijn kinderen naar bed bracht.
Na vijf dagen huilen, vroeg mijn zoon of ik kon stoppen. Dat deed ik.
En daarna deed ik wat ik altijd doe: iets maken. Als ik niet meer weet hoe het verder moet, dan ga ik schrijven. En dat bleef ik doen. 20 jaar. Niet elk jaar en meestal niet heel lang. Genoeg om de boel in mijn hoofd op orde te krijgen. Genoeg om mijn zus bij me te houden. In de piepkleine verhaaltjes is zij de piepkleine zus in mijn zak.
Van al deze verhaaltjes wil ik een boek maken. En omdat ik een maker ben, maak ik er natuurlijk beeld bij. In dit blog neem ik je mee bij het maken van beeld en tekst. En bij de rouw. Zelfs na 20 jaar.
Jenny Lindhout
En jij?
Heb jij jouw rouw op een speciale manier vormgegeven?
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven? Meld je aan; je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan op haar website.
2 replies to “Van iets maken, word ik altijd blij. Zelfs als het over mijn dode zus gaat.”
Carolien
Love it
Jenny Lindhout
Dank je wel, Carolien. Fijn dat je erbij was, bij de atelierroute.