Fijn dat jij er ook bent, dan schrijf ik met jou in mijn gedachte.
De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt aan het boek ‘Zoeken naar Zus’. Schrijven, lezen, herschrijven en dan nog ‘ns: schrijven, lezen, herschrijven. Ik had twee fijne, kritische en serieuze meelezers.
De een hield de grote lijn in de gaten: ‘Zeg wie is dit nou weer, heb je het al eerder gehad over Her? Zo ben je me helemaal kwijt hoor. Je moet de lezer wel een beetje helpen.’
En de ander die, met een vergrootglas, al mijn woorden stuk voor stuk bekeek, proefde en om- en omdraaide: ‘Als je hier het woord ‘eindeloos’ in deze context gebruikt, dan kun je het later niet zomaar op zo’n andere manier gebruiken.’
Ik liet hun commentaar bezinken en meestal hadden ze helemaal gelijk en ging ik weer aan de slag met een nieuwe versie van het boek.
Nu ben ik, volgens mijn meelezers, klaar. Het is mooi geworden, begrijpelijk, verdrietig én soms toch ook wel grappig. Het verhaal is ver genoeg af om het aan een uitgever voor te leggen. Daar moet ik nog even aan wennen. Zolang ik schrijf is Zus bij me; haar wil ik nog niet loslaten. Dus schreef ik een blog over waar ze is en maak ik nog meer illustraties bij de verhalen.
Een hemd van klei?
Yep, in de illustratie hierboven draag ik een hemd van klei. Klei is namelijk onverwoestbaar en dat lijkt te kloppen met de werkelijkheid. T-shirts, hemden, jurken en broeken van Zus zijn er nog, zij zelf niet meer. Aan dat idee moet ik telkens opnieuw wennen.
De illustratie maakte ik bij een verhaal waarin ik voor de laatste keer kleren kocht met Zus. Het waren zwangerschapskleren.
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven?
Meld je aan;
je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je
hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig?
Kijk dan op haar website.
‘Verlies verwerk je niet, je kunt het hoogstens overleven’ een citaat van Manu Keirse. Ken je dit en hem?
Misschien wel een meer realistische gedachte dan de veronderstelling dat rouw te verwerken is? Misschien ook niet?
Ik denk dat rouw misschien kan meegroeien en – leven in het leven van nabestaanden. Zoals Zus wordt meegenomen door jou, in liefdevolle gedachten, herinneringen en speelse veronderstellingen (‘Zus zou op dit moment vast… hebben… en … hebben ….).
Iemand levend(ig) en nabij houden, omdat liefde en van iemand houden een leven lang mag duren.
Ik wens deze Zus een mooie voortzetting toe van een bijzondere en liefdevolle (ontdekkings)reis
Dank je wel. Meegroeien, dat is mooi gezegd, Nicole. Zo ervaar ik het ook. Het werk van Manu Keirse ken ik sinds kort. Het is heel waardevol hoe hij rouw uitlegt. Mijn reis gaat verder…
Zolang ik schrijf is Zus er
Fijn dat jij er ook bent, dan schrijf ik met jou in mijn gedachte.
De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt aan het boek ‘Zoeken naar Zus’. Schrijven, lezen, herschrijven en dan nog ‘ns: schrijven, lezen, herschrijven. Ik had twee fijne, kritische en serieuze meelezers.
De een hield de grote lijn in de gaten: ‘Zeg wie is dit nou weer, heb je het al eerder gehad over Her? Zo ben je me helemaal kwijt hoor. Je moet de lezer wel een beetje helpen.’
En de ander die, met een vergrootglas, al mijn woorden stuk voor stuk bekeek, proefde en om- en omdraaide: ‘Als je hier het woord ‘eindeloos’ in deze context gebruikt, dan kun je het later niet zomaar op zo’n andere manier gebruiken.’
Ik liet hun commentaar bezinken en meestal hadden ze helemaal gelijk en ging ik weer aan de slag met een nieuwe versie van het boek.
Nu ben ik, volgens mijn meelezers, klaar. Het is mooi geworden, begrijpelijk, verdrietig én soms toch ook wel grappig. Het verhaal is ver genoeg af om het aan een uitgever voor te leggen. Daar moet ik nog even aan wennen. Zolang ik schrijf is Zus bij me; haar wil ik nog niet loslaten. Dus schreef ik een blog over waar ze is en maak ik nog meer illustraties bij de verhalen.
Een hemd van klei?
Yep, in de illustratie hierboven draag ik een hemd van klei. Klei is namelijk onverwoestbaar en dat lijkt te kloppen met de werkelijkheid. T-shirts, hemden, jurken en broeken van Zus zijn er nog, zij zelf niet meer. Aan dat idee moet ik telkens opnieuw wennen.
De illustratie maakte ik bij een verhaal waarin ik voor de laatste keer kleren kocht met Zus. Het waren zwangerschapskleren.
Wil je meer weten
En op de hoogte blijven? Meld je aan; je ontvangt dan de nieuwe berichten in je mailbox.
Over wie, wat en waarom kun je hier meer lezen.
Jenny Lindhout werkt als illustrator en grafisch vormgever. Ben je nieuwsgierig? Kijk dan op haar website.
2 replies to “Zolang ik schrijf is Zus er”
Nicole
‘Verlies verwerk je niet, je kunt het hoogstens overleven’ een citaat van Manu Keirse. Ken je dit en hem?
Misschien wel een meer realistische gedachte dan de veronderstelling dat rouw te verwerken is? Misschien ook niet?
Ik denk dat rouw misschien kan meegroeien en – leven in het leven van nabestaanden. Zoals Zus wordt meegenomen door jou, in liefdevolle gedachten, herinneringen en speelse veronderstellingen (‘Zus zou op dit moment vast… hebben… en … hebben ….).
Iemand levend(ig) en nabij houden, omdat liefde en van iemand houden een leven lang mag duren.
Ik wens deze Zus een mooie voortzetting toe van een bijzondere en liefdevolle (ontdekkings)reis
Jenny Lindhout
Dank je wel. Meegroeien, dat is mooi gezegd, Nicole. Zo ervaar ik het ook. Het werk van Manu Keirse ken ik sinds kort. Het is heel waardevol hoe hij rouw uitlegt. Mijn reis gaat verder…